Είναι στιγμές...Στιγμές μοναξιάς...

Αγαπημένο μου ημερολόγιο γεια σου,

πάνε μέρες που με έχει πιάσει κάτι και δεν είμαι σε θέση να το περιγράψω.  Δεν υπάρχουν λόγια έτσι ώστε να μπορέσω να σου πω τι είναι αυτό που νιώθω. Ωστόσο αυτό που ξέρω είναι οτι νιώθω περίεργα. Δεν μπορώ να πω ότι δεν είμαι καλά. Ίσα ίσα! Τις περισσότερες ώρες της μέρας είμαι με το χαμόγελο στα χείλη, πειράζω τους γύρο μου και κάνω πλάκες. Υπάρχουν όμως και ώρες που με πιάνει το παράπονο. Ξέρεις υπάρχουν στιγμές στη ζωή μου που νιώθω οτι κάτι μου λείπει. Στιγμές που δε της θέλω καθόλου. Αν μπορούσα θα τις μάζευα και θα τις έκλεινα για πάντα σε ένα συρτάρι. Το κλειδί θα το πετούσα για πάντα στα βαθιά νερά της θάλασσας. Αν...                                                                                            Δε τις θέλω κοντά μου. Αλλά αυτές έρχονται. Είναι περίεργο να βρίσκεσαι σε ένα δωμάτιο γεμάτο κόσμο και να αισθάνεσαι μόνος. Δε ξέρω το γιατί...ή μήπως το ξέρω; Τι να σου πω...Τη μοναξιά ποτέ δε την αγάπησα...Ακόμη ψάχνω όμως...Ψάχνω να βρω το δικό μου παραμύθι...Θα το βρω ή τσάμπα ψάχνω; Εγώ ελπίζω πως το δικό μου παραμύθι δε θα μείνει παραμύθι...Ελπίζω...

Φιλιά
Γιάννης

Τα λάθη, είναι ο δρόμος της ψυχής μας.

Αγαπημένο μου ημερολόγιο μη με μαλώνεις. Μπορεί να σε παραμέλησα εδώ και αρκετό καιρό, ωστόσο δε σε ξέχασα. Δε σε ξέχασα ούτε λεπτό...

Δεν είναι λίγες οι στιγμές στη ζωή μας, που νιώθουμε πως κάποιος πάτησε το μαγικό κουμπί, και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια μας. Δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις, που αισθανόμαστε μετέωροι ανάμεσα στη γη και τον ουρανό. Στιγμές που το έδαφος μοιάζει τόσο μακρινό και ο φόβος, ο πανικός και οι ταχυπαλμίες κυριεύουν το σώμα και την ψυχή μας. Το άγχος μας αγκαλιάζει και ο φόβος εισβάλει στην ψυχή μας. Είναι στιγμές που χάνουμε τα πάντα. Φτάνουμε στο κατώτατο σημείο. Είτε από δικό μας λάθος, είτε με τη βοήθεια ενός τρίτου.

Εκείνες τις στιγμές, τα λεπτά που νιώθουμε να χάνουμε τα πάντα, προσπαθούμε να πιαστούμε από ένα μικρό κλαδάκι. Από μια τόση δα μικρή κλωστούλα, η οποία αν και μικρή, θα είναι το στήριγμα μας σε αυτή τη φάση της ζωής μας.

Εκείνες τις στιγμές νιώθουμε μόνοι μας, χαμένοι στο άπειρο. Πολλές φορές, ενώ είμαστε ήδη πεσμένοι, κάνουμε ακόμη ένα βήμα πίσω. Θέλουμε να προστατέψουμε τον εαυτό μας. Να ανοίξουμε τα φτερά μας και να κρυφτούμε από κάτω. Αλλά γιατί; Γιατί, αφού έχουμε φτερά δεν τα ανοίγουμε με μοναδικό σκοπό να πετάξουμε και πάλι ψηλά; Μια πτώση δεν είναι πάντα αρνητική, αρκεί να σηκωθούμε και πάλι όρθιοι και να πετάξουμε. Και αν πέσουμε δεν πειράζει. Τα λάθη, είναι ο δρόμος της ψυχής μας. Χωρίς τα λάθη, δε θα ήμασταν αυτό που είμαστε τώρα. Χωρίς αυτές τις μικρές ή μεγάλες πτώσεις της ζωής μας, δε θα είχαμε αυτόν το χαρακτήρα.

Οπότε ας ανοίξουμε και πάλι τα φτερά μας και ας πετάξουμε. Ας ανέβουμε και πάλι, ας πατήσουμε και πάλι κάπου.

Φιλιά
Γιάννης Ταξίδης

Oh! Its Tragic...

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

ξέρεις τι δεν καταλαβαίνω; Πως 7 πολιτικοί αρχηγοί που (όπως τονίζουν τουλάχιστον) ενδιαφέρονται να σώσουν τη χώρα, που σκοπό έχουν να φτιάξουν μια καλύτερη Ελλάδα, δεν είναι σε θέση (ούτε καν) να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Μετά το τέλος των εκλογών, βλέπουμε καθημερινά το θέατρο του παραλόγου. Εγώ σαν Γιάννης, δεν είδα ούτε μια στιγμή να υπάρχει προσπάθεια συνεννόησης. Αυτό που έβλεπα, είναι πως όλοι έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους, έτσι ώστε να οδηγηθούμε και πάλι στις εκλογές. Άλλος το ζητούσε έμμεσα, άλλος άμεσα, άλλος με ήπιο τρόπο και άλλος κρυφά.
Αυτό που έβλεπα εγώ είναι πως όλοι αυτό ήθελαν. Και ναι! Το κατάφεραν; Και τώρα τι; Θα σωθούμε; Τώρα θα γίνουν και πάλι εκλογές και αν και πάλι το αποτέλεσμα είναι παρόμοιο; Θα ζήσουμε και πάλι το ίδιο θεατρικό; Οι υποσχέσεις είναι πολλές...πράξεις δε βλέπει ο κόσμος. Και ναι αγαπημένε μου αναγνώστη...αν

Θα ανέβεις ψηλά, μόνο αν πατάς στη γή!

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

από μικρός έβαζα μεγάλους στόχους. Έκανα μεγάλα όνειρα και είχα πολλές φιλοδοξίες. Βλέπεις τότε ήμουν παιδί. Τώρα πια μεγάλωσα, ωρίμασα (μούφα) και έχω καταλάβει πως τα μεγάλα όνειρα και οι μεγάλες φιλοδοξίες, θέλουν ακόμη μεγαλύτερες θυσίες! Ξέρεις, δεν είναι κακό να κάνεις όνειρα. Ίσα ίσα! Σε μια εποχή τόσο δύσκολή, σε μια εποχή όπου το αύριο είναι αβέβαιο, τα όνειρα είναι το μοναδικό κομμάτι ανάσας που μας έχει απομείνει. Όπως σου είπα και πριν λίγο καιρό, προσπαθώ κάθε στιγμή να κάνω τα όνειρα μου πράξη. Τώρα αν θα υλοποιηθούν 100% είναι άλλο θέμα! Η προσπάθεια μετράει!
Βλέπω γύρω μου ανθρώπους που βάζουν μεγάλους στόχους! Θέλουν να ανέβουν. Να φτάσουν ψηλά. Όπως και να το κάνουμε, η θέα από ψηλά έχει άλλο αέρα. Και όταν λέω ψηλά, δεν αναφέρομαι μόνο στη δόξα. Άλλος αναζητά να βρει τον μεγάλο έρωτα, άλλος να βγάλει πολλά χρήματα, άλλος να βρεθεί στην τηλεόραση, άλλος σε μια μεγάλη μουσική σκηνή κτλπ. Ξέρεις όμως που κρύβεται το μυστικό; Ξέρεις που είναι το μαγικό κλειδί, έτσι ώστε να μπορέσεις να φτάσεις ψηλά; Θα σου πω εγώ! Η τουλάχιστον θα σου πω αυτό που νομίζω εγώ ότι ισχύει...
Αν θες να πας ψηλά, αν θες να ανέβεις ακόμη ψηλότερα, αν θες να είσαι ο πρώτος, πρέπει να

Που είναι το Τζίνι...ΟΕΟ;

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

από μικρός έκανα όνειρα! Πολλά όνειρα. Τη μία γινόμουν πουλί και πετούσα, την άλλη ταξίδευα με τον Πίτερ Πάν και μετά γινόμουν αστέρι. Στον ύπνο μου έβλεπα νεράιδες και ιππότες. Δράκους και όλα τα συναφή. Με λίγα λόγια ήμουν όπως κάθε άλλο παιδί. Ένα παιδί γεμάτο φαντασία! Θυμάμαι, όταν πήγα πρώτη δημοτικού, μιλούσαμε με την δασκάλα μου για το μαγικό λυχνάρι και τις μαγικές ευχές. Από τότε έχει καρφωθεί στο μυαλό μου η ιδέα να βρω ένα λυχνάρι. Θυμάμαι, που έψαχνα στο σπίτι και έλεγα στη μάνα μου "Δεν μπορεί ρε μαμά! Κάπου θα έχουμε ένα λυχνάρι. Μόνο ο Αλαντίν έχει. Εμείς τι;"
Ψάξε από εδώ, ψάξε από εκεί, βρήκα σε ένα ντουλάπι, ένα μικρό κανατάκι, το οποίο με πολύ (για να μη σου πω υπερβολική) φαντασία έμοιαζε με λυχνάρι. Το πήρα λοιπόν στο χέρι μου, το έτριψα, το γυάλισα...μα το Τζίνι δε...

Πότε θα έρθεις;

Έξω νυχτώνει, το σκοτάδι πέφτει απαλό στον ουρανό.
Αγκαλιάζει με το πέρασμα του φύση και η καρδιά μένει και πάλι μόνη. 
Άλλη μια νύχτα έρχεται, άλλη μια νύχτα που η μοναξιά θα γίνει καπετάνιος του πλοίου. 
Δε το θέλω. Δε μπορώ να το αλλάξω, με κυριεύει...έχει πάρει τον έλεγχο. 
Νιώθω μόνος, μόνος σε ένα δωμάτιο που με τυλίγει σαν τούλι μάγισσας.
Γιατί έτσι είναι η μοναξιά. Μια μάγισσα που σε μαγεύει. 
Μια μάγισσα που σε δένει. 
Ακούς τις σειρήνες;
Ακούς τις σκέψεις;
Δε μπορώ να τις κρατήσω. 
Χορεύουν. 
Χορεύουν γύρω μου σαν μικρές νεράιδες. 
Χορεύουν και

Η γιαγιά τη γλίτωσε (προς το παρόν)

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

τι μέρα και η σημερινή; Πόσο πολύ γέλασα με τον εαυτό μου δεν περιγράφεται! Θυμάσαι που σου έλεγα ότι γράφτηκα στη σχολή οδηγών; Κάτι θα θυμάσαι δε μπορεί...
Σήμερα που λες πήρα τον πατέρα μου και πήγαμε σε μια μικρή πόλη (κοντά στη δική μου), στην οποία υπάρχει μια μικρή πίστα που σου επιτρέπεται να οδηγήσεις! Μη φανταστείς καμια πίστα σαν αυτή στη Formula 1, αλλά για το σκοπό που φτιάχτηκε καλή είναι! Να σου τονίζω πως αυτή είναι η δεύτερη φορά που κάθομαι στο τιμόνι! Το προηγούμενο Σάββατο έγινε η "πρεμιέρα", με εμένα να έχω υπό την "κατοχή" μου μόνο το τιμόνι, ενώ σήμερα είχα και τα πεντάλ. Αυτό είναι αρχή ενός τσίρκου. Τα πρώτα 5 λεπτά